AUGEBLIKK AV VARME

Bålet har slokna,
elden brenn ut

Men enno fins
små augeblikk av varme
og lengten
etter flammen

23.10.08

MAJKEN JOHANSSON TIL MINNE

General Booth marsjerte til himmels
Til stortrommas taktfaste drønn.
Skarptrommen ble ditt instrument.
Du slo opp en virvel:
”Je-sus
enn frel-se
for-mår.”

General Booth kom fra øst-Londons slum
Og marsjerte verden rundt.
Du kom fra parnasset i Lund
Med ditt enkle vitnesbyrd:
”Je-sus
enn frel-se
for-mår.”

Når dere nå har møttes
Som gjester i samme fest,
Kan du med rette
Si til verten:
”Du har gjemt
den gode vin
til nå.”

Nils-Petter Enstad

Majken Johansson (1930 – 1993) var frelsessoldat og poet. Dette diktet ble skrevet da jeg fikk meldingen om at hun var gått bort.

PÅ LEIT

Eg skriv som i blinde,
på leit etter orda,
på leit etter tanken,
på leit etter livet,
på leit etter kjensla,
ei kjensle eg vågar
å kviskre i rommet
og gjere til mi.

EI GRENSE

Dei seier det går ei grense
Milla vennskap og kjærleik
Ei grense
Ei line
Eit skilje

Dei seier det går ei grense
Milla nærleik og – det som er mer

BANKANDE HJARTE

Du vesle fugl
som har falt frå reiret
før du hadde lært å fly:

Eg set deg
litt unna vegen
så eg ikkje kjøyrer
eller trakker
på deg.

Skulle eg berre gjort slutt
på den frykt
eg ser
du kjenner?

Ein tek ikkje livet
frå eit hjarte
som har banka
mot fingertuppane mine.

Då heller frykten.
Då heller vona.

FJØR

Eg fann
nokre fjør på plenen
då eg kom heim frå jobb.

Her har det vore
ein kamp på kniven
mellom ein katt
og ein fugl.

Eg voner berre
det ikkje er erla
som alltid kjem
når eg slår gras
som har enda
i kattemagen.

SLIKT SKJER

Eg kom ut til mitt gule hus.
Der fann eg kun to døde mus.

No kviler dei i snøens famn
som mat for katt og rev og ramn.

DIKT I TIDER SOM DESSE

DIKT I TIDER SOM DESSE
Kan ein skrive dikt
i tider som desse?
I tider med uro,
i tider med krig.
I tider då jorda kveler seg sjølv
i fråsting og liv over evne?

Svik og bedrag
sårar kvarandre.

Når skulle ein vel skrive dikt
om ikkje i tider som desse?


EIN STÅPLASS
Eg ber ikkje om anna
enn ein ståplass i ditt hjarte.
Ein ståplass i din tanke,
ein krok eg kallar min.
Eg krev det ikkje frå deg,
men voner i det lengste.
Ein ståplass i ditt hjerte,
litt merksemd no og då.


IKKJE SÅ NØYE MED HIMLEN
Det er’kje så nøye med himlen,
med gater av gull og det der.
Og portar av perle – kva skal eg med dei?
Eg ser ikkje slikt, er eg der.


SOL UTAN VARME
Sol utan varme
Ljos utan liv
Ein ring av is
kring det ein skulle tru
var ei kjerne av eld

DU KAN SYNE HAN HENDENE DINE

Du kan syne han hendene dine.
Merkte av slit,
av arbeid og sut,
av liv som er levd,
av ansvar du tok.

Du kan syne han hendene dine,
og kjenne kor varmt han held kring dei.

Du kan syne han augo dine.
Augo som ofte rann over
når tårene strøymde,
i glede og sorg
over alt som du såg
og alt det du røynde i livet.

Du kan syne han augo dine,
og kjenne hans hand på ditt kinn.

Diktarpresten Anders Hovden vitja ein gong ei gamal kone som grudde seg for kva ho skulle syne Frelsaren når ho møtte han. Ho hadde hatt åtte born, og slite heile livet på ein liten gard. Det hadde vorte lite tid til anna. – Kva kan vel eg syne Meisteren? spurde ho presten. – Du kan syne han hendene dine, svara Hovden.
Det svaret er bakgrunnen for dette diktet.
Nils-Petter Enstad

DEI VERKELEGE ORDA - Dikt av Nils-Petter Enstad

DELE EINSEMD
Vil du dele einsemd med meg?

Sitje i same rommet,
ikkje tale, ikkje teie,
berre være der i lag?
Vil du dele einsemd med meg?

Vil du dele smerte med meg?

Dele same kunnskap?
Ikkje trøyste, ikkje refse,
berre være der i lag?
Vil du dele smerte med meg?

Vil du dele røynsle med meg?

Dele same glede?
Same lått og same song,
same tone, same lukke?
Vil du dele røynsle med meg?

EIT LUKKA ROM
Det finst eit lukka rom,
det ligg heilt inst i gangen.
Det finst ei attstengd dør
der nykjelen er borte.

Der inne ligg ei bok
med skrift på alle blad.
Eit ord – og heile soger,
ein setning og eit dikt.

I millo alle blada
ligg teikningar og bilder
av menneskjer eg møtte,
av folk eg aldrig såg.

Det finst ei lukka bok,
ein penn som heilt har torka.

Det finst ei tagal verd,
ei kjelde som har storkna.

Her finst dei, alle orda
som aldri nokon sa.

EIN VEG SOM FØRER INGEN STAD
Ein veg som fører ingen stad,
som berre ender – Gud vet kor
med ope landskap og ein stokk
der vandraren kan kvile.

DET KJEM EIN DAG
Det kjem ein dag
då alle ord er sagt
og alle tankar tenkt
og alt er skrive ned.

Det kjem ein dag
då alle spørsmål er stilte,
og alle svar er gjevne.

Det kjem ein dag
då kvar tone har lydt
og alle songar er kvedne,
då kvar bøn er bedt,
og orda ikkje finst.

Den dagen
vil eg sette meg ned
og lytte
etter dei verkelege orda.

KVAR GONG
Kvar gong du smiler
til meg eller andre,
får eg eit dikt,
ei vise,
ein song.

Skriv eg det ned
vert det aldri
like godt som smilet ditt.

Ikkje så vakkert,
ikkje så varmt.

Men nokre gonger
liknar det.

EIT LEDIG ROM
Eg har eit ledig rom.
Det står tomt,
og eg veit ikkje kva
eg skal ha der.

Kan hende hadde eg trudd
det kunne vera ditt.
Ein fristad
i tunge stunder.

Rommet er tomt,
men eg tenkte
eg kunne henge
bilde av deg på veggen.